خانه از پای‌بست ویران است...

فریادِ درون (سید محمد‌ ناظم‌زاده)

شاید حرکات دانشجویان بسیج و کارمندان در جلسه دانشگاه تهران با آقای پزشکیان دور از شئونات دانشگاهی بود. 
ولی اقدامی که جناب خسروپناه دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی خارج از دید دوربین ها انجام داد، صد درجه ناپسندتر بود‌.

قضیه این بود که ایشان با تاخیر بسیار و در اواسط برنامه وارد سالن شد و به دلیل تکمیل بودن ردیف جلو، مسوولین امر یک نفر از ردیف دوم را جابجا کرده و حضرت شان را جا دادند. 
بعد از چند دقیقه شاهد بودم که با ناراحتی جلسه را ترک کرد که با اصرار یکی از مسوولین جلسه، مجددا ایشان را به سالن برگرداندند و این بار یک تن از اساتید دانشگاه را از ردیف اول به ردیف دوم هدایت و حضرت آقای خسروپناه را در ردیف اول جا دادند.

بعد از دقایقی برای بار سوم جای فرد دیگری که در فاصله نزدیکتری با رییس جمهور نشسته بود را با ایشان تعویض کردند.

در تمام این مدت بنده که شاهد و ناظر این تحرکات و جابجایی ها بودم با خود فکر کردم وقتی دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی که تمام حرکات و سکنات و رفتارهای اش باید الگوی بقیه باشد اینگونه در صف اول بودن و در مرآء و منظر دیگران بودن برایش مهم است که حاضر است دیگران را به زحمت بیندازد، آیا می توان به عاقبت فرهنگی جامعه و الگوسازی صحیح رفتاری امیدوار بود؟
(یکی از حاضران)