وکیل مدافع یا نماینده قبرستان؟ سوالات مهم از وکیل محسن شکاری

در روزهای قبل به اهمیت استقلال وکلا و موضوع و چالشی که تصمیم جدید قوه‌قضاییه در برخورد با قضایای اخیر است پرداختم و حال در خصوص وکلایی تعیینی و وکلای تسخیری عرض میکنم:

این روزها نتیجه عدم توجه جامعه خصوصا جامعه حقوقی و وکلا به آن گزارش های دقیق در اعدام یک جوان دیگر خودش را نشان میدهد.

 اینک سوالات جدی از وکیل تسخیری محسن شکاری دارم:

وکیل محسن شکاری لطفاً  توضیح دهد دقیقا بعنوان یک وکیل آیا (کتباً )از بازپرس یا دادگاه، صرف نظر از هر گونه نتیجه‌ای درخواست کرده است که برای حالات روحی و تاثیر آن بر ارتکاب جرم موکلش، کمیسیون پزشکی قانونی تشکیل شود؟

توضیح دهد که چرا بعد از رد فرجام خواهی توسط شعبه دیوان عالی کشور به فوریت از رییس دیوان عالی در خصوص رای قطعی شعبه دیوان، اعاده دادرسی مجدد را درخواست نکرده؟ آیا این وکیل از اجرای حکم مطلع نبوده است؟

آیا آقای وکیل بر روی توبه محکوم علیه یا متهم در فرایند دادرسی اقدامی بصورت( کتبی) انجام داده است؟

محسن شکاری جوان؛ اعدام شد و از میان آدم‌های دنیای خاکی رفت.

از سایر وکلای دادگستری تعیینی و تسخیری که در یکی از حساس ترین برهه‌های کاری خود در تاریخ حقوقی ایران هستند در خصوص این گونه متهمان انتظار است تمام وجدان و شرافت کاری خود را برای دفاع از حقوق دفاعی و ارفاقی متهمین و محکومین به کار گیرند و از تمامی امکانات قانونی از جمله توبه، عفو پس از قطعیت حکم و استدعای اعاده دادرسی مجدد از دیوان عالی کشور و در مواردی که واقعاً تصور میکنند جان انسانی بی‌گناه در حال هدر رفتن است و خلاف بیّن شرع توسط هریک از دادرسان بدوی ودیوان عالی کشور اتفاق افتاده به هر نحو ممکن حتی از طریق رسانه‌ها موضوع را علنی کرده و قدرت رییس قوه قضاییه را بکار گرفته و او را فعال کنند.

هرچند وکلای دادگستری مسئول تصمیم گیری قضایی نیستند اما حداقل میتوانند با دفاع مبتنی بر اقناع وجدانی و همچنین تهیه لوایح کتبی کاملا حقوقی و سپس طی همه راه‌های قانونی در قانون مجازات اسلامی و قانون آیین دادرسی کیفری بصورت کتبی به فرایند دادرسی منصفانه کمک کنند.

رییس قوه قضاییه هم میبایست توجه بیشتری کند که اقتدار و سرعت در رسیدگی که سیاست فعلی قوه قضاییه وجمهوری اسلامی است را نباید فدای بی‌دقتی و عدم رعایت فرایندهای  رسیدگی قانونی ای که در خود قوانین متبادر شده است؛ شود.

جان گرفتن و سلب حیات در هر روزی ممکن است اما مرده را نمیتوان زنده کرد و احتیاط در دَم بخصوص مسلمان؛  آموزه شارع انور است.

این یادداشت‌ها تنها تلاش‌های ناامیدانه یک خبرنگار مستقل برای هشدار و تذکر از رفتار عدلیه جمهوری اسلامی است که با چشمانی اشک آلود زبان خشم را در دهان گزیده تا مگر این ادبیات سرشار از علم و منطق بر یک جان بیدار بنشیند تا جانی را نستاند.

عبدالله عبدی