میرحسین موسوی در مورد سرنوشت حسین همدانی: عبرتی برای بازماندگان است:

او سرنوشت مسئولانی چون حسین همدانی را «عبرتی برای بازماندگان» خواند «تا دریابند که خودکامه در ازای طعمه‌ای که پیش‌پای‌شان می‌اندازد همه چیز آنان را مطالبه می‌کند.»

موسوی در تازه‌ترین نوشته خود که از سوی وب‌سایت کلمه نزدیک به او منتشر شده، مستقیماً اسم همدانی یا دیگر فرماندهان سپاه را ذکر نکرد، اما از عاشورای ۸۸ و «استخدام اوباش بدسیرت برای قمه‌کش کردن جوانان مردم» یاد کرد و نوشت: «سزای آن سردار بی‌افتخاری که به این جنایت اعتراف و مباهات کرد چه بود، جز آنکه جانش در غربت به قربانی مستبدی دیگر تلف شود».

حسین همدانی که در دوران سرکوب جنبش اعتراضی پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ و روز عاشورای آن سال، فرماندهی سپاه محمد رسول‌الله تهران را بر عهده داشت، پس از آن در ۱۶ مهر ۹۴ در حلب سوریه کشته شد.

در سال ۱۳۹۴ محمدعلی جعفری، فرمانده کل وقت سپاه پاسداران در یک برنامه تلویزیونی با اشاره به اقدامات حسین همدانی، از او به عنوان «جمع‌کننده فتنه ۸۸» نام برد. در ادبیات جمهوری اسلامی از اعتراضات گسترده علیه حکومت جمهوری اسلامی با عنوان «فتنه» یاد می‌شود.

خود همدانی در مصاحبه‌ای دربارهٔ اقدامات خود در سال ۸۸ گفته بود: «پنج هزار نفر از کسانی که در آشوب‌ها حضور داشتند ولی در احزاب و جریانات سیاسی حضور نداشتند و از اشرار و اراذل بودند را شناسایی کردیم و در منزلشان کنترلشان می‌کردیم؛ روزی که فراخوان می‌زدند این‌ها کنترل می‌شدند و اجازه نداشتند از خانه بیرون بیایند.»

حسین همدانی در ادامه افزوده بود: «همه سینماهای تهران را اجاره کردم. تمام مدارس و حسینیه‌ها را در اختیار گرفتیم. نزدیک به ۳۰ هیئت را هم که با من مرتبط بودند را هم آماده کردیم و گفتم دسته‌ها را به سمت میدان دانشگاه بیاورید. در روز عاشورا همین سه گردان غائله را جمع کردند.»

این فرمانده سپاه پاسداران در پایان این گفت‌وگو با اشاره به اینکه «این حرف‌ها باید در تاریخ ثبت شود»، گفته بود: «در این اتفاقات ۸۳۰ نفر جانباز دادیم. فتنه ۸۸ از سوریه و جنگ هشت ساله مهم‌تر است. ۴۵ هزار بسیجی در این صحنه بودند».                                                                                        

همچنین پس از کشته شدن قاسم سلیمانی، فرمانده پیشین نیروی قدس، محمدعلی جعفری، فرمانده سابق سپاه پاسداران، در توئیتی نوشت که سلیمانی در سرکوب اعتراضات سال‌های ۷۸ و ۸۸ در ایران نقش داشت و «در صحنه مقابله با ضدانقلاب در کف خیابان بود».

اعتراضات سال ۷۸ در واکنش به بسته شدن روزنامه سلام آغاز شد که در جریان آن نیروهای سرکوب به کوی دانشگاه تهران حمله کردند.

همچنین اعتراضات سال ۸۸ که در واکنش به اعلام پیروزی دوباره محمود احمدی‌نژاد در انتخابات ریاست جمهوری آن سال صورت گرفت، بزرگترین جنبش اعتراضی ایران پس از انقلاب تا آن زمان توصیف شد.

نوشته تازه آقای موسوی، مقدمه او بر «ترجمه عربی بیانیه‌های جنبش سبز» است که در جریان این اعتراضات منتشر شدند.

انتقاد تند میرحسین موسوی از سیاست منطقه‌ای جمهوری اسلامی

در حالی که با فاصله کمی از اعتراضات سال ۸۸، اعتراضات کشورهای عربی موسوم به «بهار عربی» روی داد، موسوی نوشت: «حاکمیت، نام بهار عربی را به بیداری اسلامی تغییر داد، تا حرکت معطوف به آزادی و عدالت ملت‌های به ستوه آمده از دیکتاتوری و گرسنگی و فقر و بی‌عدالتی و مجالس قلابی را از حقیقتش خالی کند.»

آخرین نخست‌وزیر جمهوری اسلامی همچنین از مداخله حکومت ایران در کشورهای منطقه از جمله سوریه انتقاد کرد.

در حالی که جمهوری اسلامی حضور خود در سوریه را تحت عنوان «دفاع از حرم» توجیه می‌کند، موسوی نوشت: «دفاع از حرم که به معنای حراست از قلب مؤمن در مقابل کمترین گرایش به ستمگران است، به خون ریختن در سرزمین‌های بیگانه برای تحکیم پایه‌های رژیمی کودک‌کش اطلاق می‌شود.»

او «میلیون‌ها مهاجر و صدها هزار کشته در سوریه، بدنامی حزب‌الله لبنان، پیدایش داعش، جنگ‌های قومی و قبیله‌ای در یمن و گرایش کشورهای عربی به پیوند با اسرائیل و شعار هلال شیعی» را «شاهد شوم بودن نیات این کجروی» دانست و افزود: «مصیبت‌های ناشی از این اقدامات برای ایران و منطقه همه از یک خطای بزرگ ریشه می‌گرفت و آن دست بردن در مضمون حقیقی خواست ملت‌ها بود.»