اکنون ابتکار عمل در دست حاکمان ایران است

پروانه سلحشوری نماینده ادوار مجلس در گفتگو با روزنامه مستقل

ترامپ در دوران نامزدی ریاست جمهوری توپ را در زمین ایران انداخت. او گفت خواهان جنگ نیست و ایران را با بمب هسته‌ای نمی‌پذیرد. او گفته است دنبال تغییر نظام نیست.

رهبران ایران نیز همیشه بر این نکته تاکید داشتند که دسترسی به بمب اتم از نظر شرعی ممنوع است.

در این صورت پیش فرض‌ها در یک راستا قرار دارد.

اما دو اشکال وجود دارد یکی اینکه مذاکره با شخص ترامپ برای رهبر ایران غیر قابل پذیرش می‌نماید و دیگر اینکه ترامپ قاتل سردار سلیمانی است.

به نظر می‌رسد که حکومت ایران قبلا این تجربه را در هر دو مورد آزموده است. در مورد مذاکره با شیطان بزرگ و شیطان بزرگ‌تر یعنی ترامپ، ما سابقه برقراری ارتباط بین دو کشور خاورمیانه یعنی سعودی و مصر را داریم که هر دو تابو به نظر می‌رسیدند، اما این مشکل به راحتی رفع شد. ایران در جهت تنش زدایی در منطقه ارتباطات خود با عربستان سعودی و مصر و حتی اردن را سامان داد. عربستان سعودی در صدد پیوستن  به پیمان ابراهیم است و زمانی که قرار بود این اتفاق بیفتد حمله حماس و جنگ غزه شروع شد که به همین سبب تاکنون دست نگه داشته است. طرف دیگر این پیمان نیز اسرائیل است. اگر توانستیم درخت دشمنی با عربستان و مصر را برکنیم در مورد آمریکا هم در زمان مقتضی و بنا به مصلحت می‌توانیم.

در مورد سردار سلیمانی نیز، هم‌اکنون ما با کشور عراق روابط صمیمانه‌ای داریم. کشوری که هشت سال جنگ تحمیلی، دویست هزار شهید و کشته شدن سرداران فداکاری چون همت‌ها، باکری ها، خرزای‌ها را همراه داشته است. اگر بعد از این همه شهید و هشت سال جنگ در جهت تنش‌زدایی در زمان صدام جنایتکار راضی به برقراری ارتباط شدیم و اکنون با عراق روابط فراحسنه حاکم است، پس می‌شود بنا مصلحت منافع ملی با سایر کشورها نیز روابط خصمانه را کنار گذاشت.

گفته می‌شود در سیاست نه دوستی دائمی داریم و نه دشمنی دائم. همانطور که روسیه به راحتی برای منافع خودش کارت بازی ایران را کنار می‌گذارد به نحوی که روسوفیل‌های میهنی نیز غافلگیر از چرخش‌های نابهنگام، درمانده‌اند.

در عین حال ایران، علیرغم تلاش‌های دولت چهاردهم شرایط اقتصادی و اجتماعی سختی را تجربه می‌کند که از چشمان تیزبین بررسی کنندگان شرایط ایران دور نمی‌ماند. متاسفانه در حال حاضر پول ملی ایران یک هفتاد هزارم دلار است، یک روز فریاد بازنشستگان بلند می‌شود، روز دیگر پرستاران یا معلمان برای احقاق حقوق صنفی‌شان اعتراض می‌کنند.

یکصد روز پیش، از نظر اجتماعی فاصله دولت ملت به‌گونه‌ای بود که پنجاه درصد مردم در انتخابات ریاست جمهوری شرکت نکردند. حتی با حضور بخشی از تحول‌خواهان نیز در نهایت پنجاه درصد در انتخابات شرکت نکردند، این حاکی از کاهش مقبولیت و مشروعیت است. این نشان‌ها همانطور که برای حاکمیت هشدار است برای آنان که ایران را رصد می‌کنند نیز حاکی از وضعیت ایران است.

از طرفی حضور دولت پزشکیان و در کنار او بدنه استراتژیستی همچون ظریف و مذاکره کننده‌ای همچون عراقچی نشان می‌دهد شاید تغییر و تحولات داخلی، بر مبنای پیش‌بینی چنین انتخابی از طرف مردم آمریکا بوده‌ است.

ترامپ اهل مماشات نیست اما خواهان کاهش تنش است. ایران نیز همواره نشان داده است سربزنگاه‌ها هم می‌شود جام زهر را نوشید و هم نرمش قهرمانانه بدبینانه داشت. اکنون ابتکار عمل در دست حاکمان ایران است.