چند می‌گیری تحصن کنی؟

 عبدالرضا خزایی/ روزنامه نگار

 در روزهای اخیر تجمعاتی در مخالفت با قانون حجاب در برخی مناطق کشور برگزار شده است که بیشتر به یک نمایش مقطعی و نمادین شباهت دارند تا یک حرکت اجتماعی پرشور و فراگیر. این تجمعات که عمدتاً در مقابل مجلس شورای اسلامی و برخی دیگر از مراکز دولتی انجام می‌شود، در شرایطی شکل می‌گیرد که مسائل کلان و اولویت‌دار کشور، از جمله بحران‌های اقتصادی و اجتماعی، توجه بیشتری می‌طلبد.

 در حالی که تعداد شرکت‌کنندگان در این تجمعات به مراتب کمتر از آن چیزی است که به تصویر کشیده می‌شود، رسانه‌های همسو و برخی از سیاسیون آن را به‌عنوان نماینده گسترده‌تری از افکار عمومی معرفی می‌کنند.

 جواد نیک‌بین، نماینده مجلس دیروز مدعی شد که برخی از شرکت‌کنندگان در این تجمعات از سوی افراد خاصی حمایت مالی می‌شوند و شب‌ها در مکان‌های مربوطه اقامت می‌کنند. این اظهارنظر، هرچند ممکن است به‌عنوان یک اتهام یا پرسش مطرح شده باشد، اما بازتابی از یک واقعیت تلخ است: آیا این اعتراضات واقعاً نماینده خواسته‌های جامعه هستند یا تنها ابزاری برای فشارهای سیاسی و منافع گروهی به شمار می‌روند؟

 این نکته که اغلب این تحرکات در میان جمعیت‌های اندک و در موقعیت‌های خاص رخ می‌دهند، به‌ویژه زمانی که توجه به مسائل حیاتی کشور به شدت مورد نیاز است، قابل توجه است.

 در واقع، در شرایطی که خواسته‌های عمومی و مطالبات اجتماعی متفاوت از آنچه در این تجمعات نمایان می‌شود، این پرسش پیش می‌آید که آیا این تحرکات نمایشی واقعاً نمایانگر مشکلات مردم هستند یا صرفاً ابزاری برای پیشبرد اهداف خاص و گروهی؟

 در صورتی که این تحرکات از حمایت‌های پنهانی برخوردار باشند، باید گفت که مشروعیت و اثرگذاری آن‌ها به شدت زیر سوال می‌رود.در چنین شرایطی، این اعتراضات نه تنها راه‌حلی برای مشکلات اساسی نخواهند بود، بلکه در نهایت ممکن است به ایجاد بحران‌های جدیدی منجر شوند.

 این موضوع بار دیگر نشان می‌دهد که هر حرکت اجتماعی باید واقعاً نماینده خواسته‌های عموم مردم باشد، نه اینکه در دستان گروه‌های خاص و فشارهای سیاسی گرفتار شود. تنها در این صورت است که می‌توان به تاثیر مثبت و پایدار آن امیدوار بود.