درود، بنده به هیچ عنوان راضی به کوچکترین مشکلی برای مردم و کشور نیستم و نمیدانم مردم میخواهند زنده باشند یا زندگی کنند، تصمیم با خودشان هست

من صرفا یک خبرنگار ساده هستم و عهد کردم صرفا حقایق را بنویسم. هرچند #تلخ. و #رویافروشی نکنم.

ترجیح دادم بجای مطالب #لایک‌خور برای همان عده‌ای که میخواهند، دقیق بنویسم، هرچند تلخ.

گاهی اوقات تلخی مطالب در حدیست که آنها را با بغض و اشک مینویسم. همان مطالبی که میشد جور دیگری نوشت و بر روی موجش سوار شوم و فالوور بگیرم و بعد به ریش لایک کنندگان بخندم.

آرزویی جز آگاهی مردم ندارم.

 اگر امیدتان و یا تکیه‌تان بر باد باشد که افسوس و چه خوش سرود شادروان لیلا کسری (هدیه):

مـن و تـو چـه بی کـسیـم وقـتی تـکـیـه مون بـه بـــاده
بـــد و خــوب  زنـــدگـی مــنـو دســت  گــریـه داده

اِی عــزیـز  هـم قـبیـله بـا تـو از یـه ســرزمـیـنـم
تـا بـه فـــردای دوبـاره بـا تـــو هـم قــسـم تـریـنـم

باور کنید این روزها خصوصا بعد از فعالیت شبانه روزی ماه اخیر بارها خواستم مجددا بنویسم  «نمیدونم برای کی دارم می‌نویسم یا اصلا بنویسم یا نه...» اما شاید دیگر آنهم خیلی برای حال منو شما خوب نباشه.

اگر انرژی باشه و بیاد ادامه پیدا میکنه اگر نه خودش بی حس و متوقف میشه، این روایت همه کارهایی هست که از دل برمیاد که اگر بر دل نشینه یک جای کار معلومه که لنگ میزنه.

چه کنیم؟ بخوانیم و بدانیم و به دروغ دل نبدیم. آگاهی و آگاهی

زنده بمانید که آغاز شمایید و سرانجام شمایید.

ایام عزت شما مستدام