پیرمرد لجبازی که همچنان مثل ٣٠ پیش فکر می کند

اولین بار که ‎میرسلیم رو دیدم اوایل دهه هفتاد بود . تازه وزیر ارشاد شده بود که البته وزارتش هم توی همچین وزارتخونه ای از دستپخت های مرحوم هاشمی جهت برقراری توازن احزاب برای حفظ قدرت سیاسی بود وگرنه نه سوابق و نه تخصص مهندس میرسلیم ،هیچکدام ربطی به فرهنگ و هنر نداشت

بگذریم، اون روزا با اینکه وزیر بود اما خیلی عادی با قطار به یکی از استانهای شمالی اومده بود و از اونجایی که به ورزش خیلی علاقه مند بود و انصافا بر عکس لباسهای عجیب و غریبش ورزیده و چالاک‌ بود،قرار شد که با هم برای کوهنوردی به یکی از مناطق کوهستانی اطراف بریم.همینطور که میرفتیم

کم کم بقیه همراهان خسته شدند و من موندم و ایشون و یکی ازمحافظاش .کم کم بارون گرفت بارون سیل آسا و طی کردن مسیر خطرناک. اما مهندس همچنان مصمم به ادامه راه بود .محافظ بیچاره هر چی ازش خواهش کرد که اقای مهندس تو رو خدا کوتاه بیا بیخیال نشد که نشد

تا جاییکه هوا تاریک شد و راه هم هر لحظه ناجورتر .من هم با ده سال سن حسابی ترسیده بودم اما نمیخواستم کم بیارم و چیزی نمیگفتم ولی توی دلم آرزو میکردم مقام شامخ وزارت کوتاه بیاد که آخرش هم کوتاه نیومد و تقریبا مارو در حالی که مثل موش آب کشیده از سرما می لرزیدیم تا دم مرگ برد

این خاطره رو تعریف کردم که بگم من بر خلاف دوستان مطمئن نیستم ایشون عضو مافیایی چیزی باشه اما مطمئنم که یه پیرمرد لج بازه که انگار همون اخلاق ۳۰ سال پیشش رو حفظ کرده و تا همه‌‌ی ما رو با اتومبیل های باکیفیتش!به کشتن نده بی خیال نمیشه