پرتره سیستان و بلوچستان

بهمن نیرومند، از دانشجویان مارکسیستِ مخالف شاه، کتابی به آلمانی نوشت تا اثبات کند شیوۀ توسعۀ شاه نامتوازن است. نوشته بود مردم سیستان از بی‌غذایی چیزی شبیه کاه می‌خورند! در سفر شاه به برلین، نیرومند دانشجویان چپ آلمانی را راضی کرد علیه شاه راهپیمایی کنند. شهر پر شد از شعارهای ضدشاه؛ درگیری شدیدی رخ داد و آن سفر به کام شاه تلخ شد. بهمن پس از انقلاب مدت کوتاهی به ایران آمد و وقتی اوضاع را نپسندید رفت که رفت! مشتاق انقلابی بود که حاضر نبود در آن زندگی کند. نیرومندِ مارکسیست دوباره برگشت به آلمان کاپیتالیست و همانجا ماند! پس اشکی که برای سیستان و بلوچستان ریخت چه شد؟

اصلاً کسی می‌داند راه‌حل فقر سیستان و بلوچستان چیست؟ نفت؟ نه! اگر ایران روزی دو میلیون بشکه نفتِ80 دلاری صادر کند و درآمدش را ــ با کسر20 % هزینه‌های تولید ــ بین مردم تقسیم کند، به هر ایرانی، از جمله بلوچ و سیستانی، روزی 40 هزار تومان می‌رسد (با دلار 34 تومانی). یعنی می‌تواند یک شیر و بیسکوئیت بگیرد. نه! چارۀ ما فقط نفت نیست! البته نفت مهم است و کسانی که صنعت نفت را به این روز سیاه نشاندند، ثروت مردم را سوزاندند. اما چارۀ سیستان این نیست.

پس راه‌حل چیست؟ راه‌حل «آزادی» است: «آزادی اقتصادی». دو گروه خیانت بزرگی به توسعۀ ایران کردند: یکی آنها که نیم‌قرن در گوش مردم خواندند بین منافع طبقۀ متوسط و طبقۀ کارگر تضاد است و با این شعار کمر به نابودی طبقۀ متوسط بستند. و دیگری آنها که با این شعار که «ایران کشور ثروتمندی است» ایران را منزوی و از تجارت آزاد محروم کردند!

مشکلات اقتصادیِ سیستانی‌ها و تهرانی‌ها هر دو راه‌حل یکسانی دارد: ثروت‌سازی. ایران باید در اسرع وقت بهترین روشِ تولید ثروت را به کار گیرد که همان «آزادی اقتصادی» است. سیاست به انحای مختلف اقتصاد ایران را اسیر کرده است. شعارهای ایدئولوژیک، پروندۀ هسته‌ای و آمریکاستیزی اقتصاد ایران را به دریوزگی کشاند. درمان معضل اقتصادی از تجریش تهران تا شیرآباد زاهدان (محلۀ خدانور) «حداکثرِ ثروت‌سازی» است که راهش «آزادی» است. بنیاد همۀ آزادی‌ها «آزادی اقتصادی» است و معنای اول «آزادی» «آزادی اقتصادی» است ــ هر چند آنها اصرار دارند آزادی یعنی لخت شدن!