منظور امیرعبداللهیان چیست؟

او از سیدحسن نصرالله دبیرکل حزب‌الله لبنان نقل کرده است که اگر این گروه امروز در مقابل اسرائیل به اقدامی پیش‌دستانه دست نزند، فردا در خیابان‌های بیروت باید با ارتش آن بجنگد.

آقای امیرعبداللهیان جملۀ مشابهی نیز در مورد وضعیت ایران گفته و تأکید کرده است: "امروز اگر از غزه دفاع نکنیم فردا باید در مقابل  بمب‌های رژیم صهیونیستی در  بیمارستان‌های کودکان در یکایک شهرهای خودمان دفاع کنیم."

آیا این سخنان به معنای وجود اراده‌ای جدی از سوی حزب‌الله و ایران برای ورود مستقیم به جنگ است؟ اسرائیل و متحدانش ورود حزب‌الله به جنگ را به معنای ورود مستقیم ایران به منازعه می‌دانند. با این وصف، اگر پای حزب‌الله به طور جدی و گسترده به جنگ جاری باز شود، پای ایران را هم به جنگ باید باز شده به حساب آورد.

اینکه پس از نابودی حماس در نوار غزه، نوبت برخورد با حزب‌الله و ایران هم فرا می رسد، چندان غیرواقع بینانه نیست، اما آیا قرار است پایان منازعۀ پر فراز و نشیبی که از چند دهه پیش در خاورمیانه بین اسرائیل و جمهوری اسلامی در جریان بوده است، به بازی مرگ و زندگی آنی منجر شود؟

ورود حزب‌الله به جنگ، یعنی آغاز جنگ فراگیر. نتیجۀ جنگ فراگیر هم اگر بتوان طرف برنده یا بازنده‌ای برای آن متصور شد، دوزخی غیرقابل وصف است.

آیا آقای امیرعبداللهیان این نکته را نمی‌داند؟ و یا می‌داند اما آن را اجتناب‌ناپذیر می‌بیند؟ اگر نمی‌داند به نظرم ارزیابی کاملاً اشتباهی از توازن قوا در منطقه دارد و اگر می‌داند و آن را اجتناب‌ناپذیر می‌بینند، خب این چه سرانجامی است که می‌خواهند برای مردم ما رقم بزنند؟ یعنی آن همه قول و وعده برای رسیدن به قله‌ها، قرار است نهایتش درگیر شدن کشور در جنگی بی‌نهایت مخرب و مهلک باشد؟

راهِ غلبه بر بحران تاریخی خاورمیانه از جنگ عبور نمی‌کرد و نمی‌کند! نباید اجازه داده می‌شد سدی شکسته شود. حال که شکسته است نباید راه شکستن دیگر سدها را نیز باز کرد. چطور؟ ارائۀ ابتکاری برای حل مسئلۀ فلسطین از مسیر دیپلماسی و آمادگی برای پشت سر گذاشتن همۀ تصورات قبلی! توضیح بیشتر لازم است؟ البته! ولی من فعلاً حوصلۀ تحمل موج تازه‌ای از فشار و فحاشی را ندارم!